Αν αναζητήσουμε βοήθεια είναι πολύ πιο πιθανό να τη λάβουμε από το να μην τη ζητήσουμε καθόλου

Η σημασία του να μην τα παρατάς!!

Η καθημερινή μας παρουσία στα σχολεία, στο πλαίσιο των παρεμβάσεων πρόληψης και ευαισθητοποίησης παιδιών, γονέων και εκπαιδευτικών συχνά επιφυλάσσει εκπλήξεις…

Κάθε τάξη, κάθε εκπαιδευτική κοινότητα, κάθε οικογένεια αποτελεί ένα «μωσαϊκό» διαφορετικών εμπειριών ζωής, συναισθημάτων, προσδοκιών, ανησυχιών, δυσκολιών και δυνατοτήτων. Όλοι όμως προβληματίζονται ακούγοντας τα δυσάρεστα που προσβάλλουν και  υπονομεύουν την παιδικότητα και την εφηβεία, ειδικά σε ό, τι αφορά στη βία μεταξύ ανηλίκων σε όλες τις εκφάνσεις της. Συχνά, γονείς και κυρίως παιδιά και έφηβοι/ες πρώτα χάνουν την πίστη και έπειτα το θάρρος να αναζητήσουν βοήθεια.

Ο δρόμος προς την αλλαγή είναι αρκετές φορές δύσβατος, ωστόσο αυτή είναι εφικτή. Υπάρχει τρόπος να το εξηγήσουμε αυτό σε ένα παιδί;

Σε γενικές γραμμές ναι. Τις καλύτερες απαντήσεις όμως, τις δίνουν τα ίδια τα παιδιά, μέσα από τις μαρτυρίες τους είτε μέσα στο προστατευμένο περιβάλλον μιας τάξης είτε αργότερα, στον δικό τους χρόνο. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η ιστορία μιας 15χρονης έφηβης, η οποία μοιράστηκε την ιστορία της μαζί μας παρουσία της αγαπημένης της εκπαιδευτικού.

_________

Ήταν μεσημεριανές ώρες λίγο πριν την λήξη της σχολικής χρονιάς, όταν λάβαμε κλήση από τη μαθήτρια στην Εθνική Γραμμή για τα παιδιά SOS 1056. Η μαθήτρια βρισκόταν μαζί με την εκπαιδευτικό και υπεύθυνη του τμήματός της λίγο πριν το σχόλασμα, η οποία και την παρότρυνε να μας καλέσει, όχι για να μας μιλήσει για το πρόβλημα, αλλά για τη λύση του. Αφορμή αποτέλεσαν οι επισκέψεις μας στο σχολείο της ήδη από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Σε συνεργασία με την εκπαιδευτικό, είχαμε ενημερωθεί ότι η συγκεκριμένη μαθήτρια ήταν αρκετά κλειστή στον εαυτό της, γινόταν αποδέκτης αρνητικών και υποτιμητικών σχολίων, καθώς και συμπεριφορών αποκλεισμού από συμμαθητές της.

Η μαθήτρια ξέσπασε σε λυγμούς, μετά την παρέμβαση που προηγήθηκε στην τάξη της και το γεγονός αυτό θορύβησε τους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς της, ωστόσο η μαθήτρια δεν ήταν ακόμη έτοιμη να μιλήσει γι αυτό που την απασχολούσε τόσο έντονα. Αρκετοί συμμαθητές της, όπως μας είπε αργότερα η ίδια η μαθήτρια, δε θέλησαν να μείνουν άπραγοι μπροστά σε μια τέτοια συμπεριφορά, πράγμα που την εξέπληξε ευχάριστα. Ορισμένοι κάθισαν κοντά της και άλλοι ενημέρωσαν την εκπαιδευτικό της τάξης. Η εκπαιδευτικός δημιούργησε συνθήκη ασφαλείας για τη μαθήτρια, ακολουθώντας τις κατευθύνσεις μας και δείχνοντας στην πράξη το ειλικρινές ενδιαφέρον της, πράγμα το οποίο είναι και το πιο σημαντικό απ’ όλα.

Λίγες μέρες αργότερα και με αφορμή το μάθημα της Λογοτεχνίας και με θεματικές που προσφέρονται για περαιτέρω σχετικές με το γεγονός συζητήσεις, έγινε ένας αναστοχαστικός διάλογος γύρω από την παρέμβαση που προηγήθηκε. Η έφηβη αποκάλυψε μέσα από μια ομαδική δραστηριότητα τους προβληματισμούς και τις σκέψεις της αναφορικά με έναν έντονο καυγά με ορισμένα μέλη της ομάδας. Τα δύο από τα πέντε μέλη κάθισαν και συζήτησαν μαζί της, παρουσία της εκπαιδευτικού και λίγο αργότερα ακολούθησαν και τα άλλα δύο μέλη. Αναδείχθηκε η σημασία της μεταμέλειας αλλά και της συγχώρεσης ως γέφυρες διαπροσωπικών σχέσεων. Μάλιστα, μας αποκάλυψε ότι και άλλοι δύο έφηβοι δέχονταν παρόμοιες υποτιμητικές συμπεριφορές για διαφορετικούς λόγους.

Η μαθήτρια μαζί με την εκπαιδευτικό ευχαρίστησαν την ευεργετική και λυτρωτική για τη μαθήτρια παρέμβαση. Από πλευράς μας, εξηγήσαμε πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι το παιδί αποφάσισε να μιλήσει –αρχικά μέσω του ξεσπάσματος– αλλά και το ότι υπήρξε συνεχής μέριμνα και αγάπη από την πλευρά της ίδιας της εκπαιδευτικού. Η μαθήτρια κατάφερε να ενταχθεί σε αυτό που με αγάπη η εκπαιδευτικός της ονόμασε «φιλικές συντροφιές της τάξης». Η μαθήτρια μας κάλεσε ξανά λίγες μέρες μετά την αποφοίτησή της και μας ευχαρίστησε για άλλη μια φορά.

_________

Από τα παραπάνω, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι αν αναζητήσουμε βοήθεια –συχνά με τον δικό μας τρόπο– είναι πολύ πιο πιθανό να τη λάβουμε από το να μην τη ζητήσουμε καθόλου. Με αγάπη και ενδιαφέρον λοιπόν προς κάθε παιδί και έφηβο/η, είναι σημαντικό να θυμάται κανείς ότι η λύση στο πρόβλημα μπορεί να μην είναι άμεση ή να μην έρχεται όπως ακριβώς τη φανταζόμαστε, καθώς αυτό απαιτεί συνεργασία πολλών ανθρώπων και πλαισίων. Ακόμη, μπορεί να απαιτεί αναμέτρηση με «δύσκολα» συναισθήματα και πτυχές του εαυτού μας.

Ωστόσο είναι σημαντικό κάθε παιδί να θυμάται ότι δεν αρκεί μόνο να μιλήσει κάπου, αλλά να μιλήσει σε ένα πρόσωπο απόλυτης εμπιστοσύνης που εμπνέει ασφάλεια -γονέα, εκπαιδευτικό, επαγγελματία- στον χρόνο που το ίδιο το παιδί είναι έτοιμο.

Είναι εντάξει να σέβεσαι τις αντοχές σου, είναι εντάξει αν χρειάζεσαι χρόνο, αρκεί να μην τα παρατάς!